W Domu Macierzystym 12 kwietnia odbyło się kolejne „Spotkanie z Matką Teresą Kierocińską" służące pogłębieniu tematyki życia i duchowości czcigodnej sługi Bożej. W programie, analogicznie jak przed miesiącem: o godz. 16.00 było zwiedzanie muzeum, po którym oprowadziła s. Bogdana Batog CSCIJ. Następnie o godz. 17.00 na sali multimedialnej s. Wiktoria Szczepańczyk CSCIJ wygłosiła prelekcje nt. opiekuńczo-wychowawczej działalności Zgromadzenia latach 1925–1939. Wykład zgromadził ok. 50 osób.

O 18.00 w kościele została odprawiona Msza św. o beatyfikację m. Teresy Kierocińskiej przez ks. dr Mariusza Trąbę z tematyczną homilią. Liturgię swym śpiewem uświetnił Katedralny Chór „Lutnia" pod dyrekcją Pawła Kocha organisty katedralnego.

Po Mszy św. zostały odczytane prośby i podziękowania złożone na sarkofagu i przysłane przez Internet. Czciciele m. Teresy modlili się też osobiście przy jej doczesnych szczątkach. Ostatnim punktem programu był poczęstunek w kawiarence i spotkanie z siostrami. Rarytasem okazał się – jak o tym świadczy wpis gości do Księgi pamiątkowej – „wspaniały”, „przesmaczny”, świeży, wiejski chleb smarowany masłem, upieczony przez s. Jurandę Tokarską CSCIJ.

Homilia

Audio:

Kazanie wygłoszone przez ks. dr. Mariusza Trąbę podczas Mszy św. o beatyfikację 

Czcigodnej Sługi Bożej m. Teresy Kierocińskiej 12 kwietnia 2022 r. w Sosnowcu

Drogie Siostry, Bracia i Siostry!

Od Niedzieli Palmowej do Wielkiego Czwartku przeplatają się dwa wielkie wątki. Z jednej strony – radość z wjazdu Jezusa do Jerozolimy; radość i wesele z tego, że Bóg jest pomiędzy nami. Jest to radość, która obecna jest w psalmach i u proroków, że oto realizuje się wielki Boży plan – dzieło Zbawienia, jak to dzisiaj słyszeliśmy, nie tylko w narodzie izraelskim, ale także dla wszystkich ludów na całej ziemi. Oto pojawia się światło, które oświeci wszystkie narody i wszystkie pokolenia. Ta radość jest obecna także w Wielki Czwartek w Wieczerniku; razem z uczniami, którzy otaczają Jezusa i są z Nim – pełni radości i ufności.

Ta radość jednak przez kilka dni w liturgii przeplata się także z niepokojem i smutkiem. To już zapowiedź męki; to już wołanie psalmisty: „ Boże, mój Boże czemuś mnie opuścił?”. To już także w dzisiejszej Ewangelii zapowiedź zdrady i zapowiedź zaparcia się. Oto bowiem dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam fragment Ostatniej Wieczerzy. Jezus otoczony przez uczniów rozmawia z nimi, modli się, wspólnie spożywają posiłek. Cieszą się i radują ze swojej obecności, ale tą atmosferę zakłócają słowa Jezusa, który mówi, że „jeden z was Mnie zdradzi”. Jeden z nich dokona strasznego czynu i wyda Go Sanhedrynowi. Za chwilę padną słowa o tym, że ten, który miał być skałą – św. Piotr - dokona także straszliwego czynu, opuści Jezusa, wyprze się swojego nauczyciela. Te dwa wątki ciągle przeplatają się w liturgii.

Mamy także w dzisiejszej Ewangelii dwóch uczniów: Judasza i Piotra. Obaj już przeszli podobną drogę, obaj słuchali tych samych słów i widzieli te same dzieła swojego Mistrza – Jezusa. Obaj nie są doskonali; bo mogłoby się nam wydawać, że Judasz jest zły, a Piotr dobry, ale z Ewangelii dobrze wiemy, że nawet jeżeli Judasz kradł, to Piotr też miał sporo „w zanadrzu”. On też został skarcony przez Jezusa za to, że nie myśli po bożemu, a tylko po ludzku. On też myślał o tym, by realizować swój ludzki plan na życie Jezusa. Tutaj jednak – w chwili Ostatniej Wieczerzy - rozchodzą się ich drogi. Obaj popełnią grzech, obaj zaprą się Jezusa. Jeden go zdradzi i sprzeda żydom, drugi będzie uciekał i mówił, że Go nie zna. Dopiero późniejsza ich droga będzie odmienna. Judasz na tej swojej drodze pozostanie – ta droga poprowadzi go do śmierci. Piotr poprosi o przebaczenie, wróci do Mistrza, będzie z Nim i będzie świadczył o Nim aż do swej śmieci męczeńskiej. Dwóch uczniów, dwie różne drogi. To mówi nam jakimi my powinniśmy być uczniami Jezusa Chrystusa.

Zbiera nas tutaj także postać Matki Teresy Kierocińskiej, którą można nazwać wierną uczennicą Jezusa Chrystusa. Bowiem jej postać, jej życie bardzo podobne jest do życia tych uczniów, którzy byli właśnie tam w Wieczerniku. Jej postawa, jej czyny, jej słowa bardzo przypominają, są tożsame z postępowaniem ucznia Jezusa Chrystusa w Wieczerniku. Tylko kilka przykładów. Pierwsza rzecz: to taki rys charakterystyczny jej życia – nieustannie być z Jezusem na wzór ucznia w Wieczerniku. Ile to razy Matka podkreślała, że najważniejszym miejscem w domu zakonnym, w każdym klasztorze jest kaplica, a w tej kaplicy tabernakulum. Tutaj nawet na wykładzie, który poprzedzał nasze spotkanie modlitewne – tę Mszę Świętą, słyszeliśmy właśnie o tym, że Matka prosi o to, żeby ta kaplica, Jezus, który jest tu obecny był Tym, do Którego siostry zwracają się w każdych okolicznościach życia. „Starajcie się być bardzo wiernymi Panu Bogu, Pan Jezus z tabernakulum patrzy na was. Czy o Nim pamiętacie? Czy wszystko co czynicie z miłości do Niego?” – to tylko jedne ze słów Matki Założycielki, którymi zwracała się do swoich sióstr.

Drugi rys charakterystyczny z życia Matki – uczennicy Jezusa to: szukanie woli bożej i rozeznawanie tej woli bożej. Uczniowie w Wieczerniku byli przekonani, że wszystko wiedzą a Jezus im pokazywał, że te wydarzenia, które nastąpią mogą być dla nich nieoczekiwanymi. Tego ich uczył, przez cały okres gdy Jemu towarzyszyli. Ciągle tłumaczył im, że oto muszą iść do Jerozolimy, tam Mesjasz będzie uwieziony, umęczony i zabity, a oni jakby w to wszystko nie wierzyli. W Wieczerniku także cieszyli się swoją obecnością, cieszyli się, że są ze sobą a Jezus im dalej tłumaczy, że oto ten jeden Mnie zdradzi. Jak wynika z dzisiejszej Ewangelii nie wszyscy to zrozumieli, niektórzy myśleli, że kazał Judaszowi wyjść, iść z jakąś posługą charytatywną, a to nie tak. Tak samo było w życiu Matki Teresy Kierocińskiej, że trzeba było rozeznawać wolę bożą. Ona starała się w swoim życiu znaleźć tą drogę do Boga i drogę z Bogiem. To, że szukała tej swojej drogi życia zakonnego kiedy szła od furty do furty klasztornej i szukała tego zakonu, gdzie mogłaby to życie kontynuować – to już jest ten pierwszy etap. A później kiedy Zgromadzenie Karmelitanek Dzieciątka Jezus zostało założone, to już kolejna droga – każdego dnia, każdego tygodnia dokonywać kolejnych wyborów: Co zrobić? Czy pozostać w Towarzystwie Dobroczynności, czy nie? Czy znaleźć mieszkanie, czy budować kolejny budynek? Czy podejmować misję na kolejnych placówkach? - to wszystko działo się z Jezusem, rozeznając wolę bożą, bo uczeń Jezusa jest zawsze przy swoim Panu w Wieczerniku. To Judasz wyszedł z Wieczernika, Piotr w Wieczerniku został aby z Panem być.

Może jeszcze jeden przykład z życia Matki Teresy: to czynem pokazywać miłość. My wiele wiemy o dziełach, które Matka rozpoczynała i tutaj Zagłębie traktowała jako teren, gdzie swoją modlitwą, ale także konkretnym czynem, nauką, wychowywaniem dzieci, pomocą najuboższym, czy w okresie drugiej wojny światowej – pomocą, tym którzy są prześladowani – Matka okazywała pomoc tym, którzy tego potrzebowali. Jezus w Wieczerniku także okazuje pomoc tym, którzy tego potrzebują. On umacnia Swoich uczniów. On do ostatniej chwili walczy o Judasza, mówiąc mu, prosząc go, wychodząc do niego, starając się go zatrzymać w Wieczerniku – a jednak Judasz odchodzi. Piotra przestrzega chociaż wie jednak, że jak to człowiek może upaść, ale przestrzega go przed tym co się stanie, przed doświadczeniem, przed trudnym sprawdzianem swoich przeżyć. Matka Teresa czynem na wzór Jezusa okazywała miłość tym, którzy tego potrzebowali. Starała się wzorem Jezusa umacniać, chronić, opiekować się, wspierać siostry, ale także osoby z poza klasztoru, które tej opieki potrzebowały.

Jaki z tego wszystkiego wniosek dla naszego życia duchowego? Ostatnio zauważyłem taką rzecz i to głosząc kazania czy rekolekcje np. dla dzieci: my dobrze wiemy, że mamy dobrze postępować. Gdy pytam na kazaniach: „Co mamy robić dla osób potrzebujących?”, to dzieci zaraz powiedzą: „ Trzeba coś ofiarować, dać kromkę chleba, trzeba zrobić przelew – mówią takie bardziej sprytne – ale żadne dziecko nie powie, że trzeba się za nich pomodlić. Przez wieki jakby zalecano to w nauce chrześcijańskiej, że wiara musi iść przed czynami, że czyny miłosierdzia chrześcijańskiego muszą wynikać z naszej wiary. Dzisiaj jakby ludzie zapominają o wierze. Myślą, że wystarczy tylko coś dać i sprawa jest już załatwiona. Te dzieci nie mają świadomości wiary: „Mogę coś zrobić i to wystarczy”. Nie ma tam wiary w Jezusa Chrystusa, nie ma radości z tego, że Jezus Chrystus jest moim Zbawicielem, że to ze względu na Niego ja idę z Nim przez doświadczenia swojego życia. Tu jest tylko kwestia materialna: trzeba dać, zadbać o potrzeby materialne. Tłumaczyłem tym dzieciom, co na przykład można zrobić gdy ktoś się boi? Jeżeli ktoś jest przerażony? Jeżeli ktoś odczuwa smutek, lęk o swoich najbliższych? Nikt nie powiedział, że trzeba się za takie osoby pomodlić. To taki jeden z symptomów tego, że zanika wiara w tą rzeczywistość duchową, nadprzyrodzoną. To symptom tego, że bardzo wierzymy w rzeczy materialne a nie wierzymy w to, że Jezus jest obecny pośród nas i to On Swoją siłą i miłością potrafi przemieniać ludzkie serca. To On rzeczywiście jest obecny pod eucharystycznymi postaciami i to Jego moc sprawia, że idziemy drogą zbawienia, że to On nas zbawia. To On pokonał grzech i śmierć na krzyżu, że to tylko z Nim my także możemy pokonać grzech i śmierć. Trzeba więc w naszym życiu duchowym równoważyć i myślę, że Matka Teresa to bardzo dobrze robiła. Z jednej strony dlatego może być dla nas takim przykładem co do realizacji prawdziwej misji ucznia Jezusa Chrystusa, głębokiej wiary w Jezusa Chrystusa – naszego Zbawiciela, która to głęboka wiara przekłada się na czyny miłości a celem czynów wiary jest życie wieczne z Bogiem.

Niech Pan Bóg nam wszystkim błogosławi. Amen.